Nicky of the Smacklabs moeder en overgrootmoeder van meerdere pups hebben we vandaag op 29 augustus 2024 moeten laten inslapen.

Ze is in mijn handen geboren en in mijn armen gestorven. Nicky had een gouden karakter, we hebben nog nooit een snauw of grom van haar gehoord, ze cijferde zichzelf weg als ze pupjes had en verzorgde haar kroost alsof ze nooit anders gedaan had. Altijd blij leefde ze haar leven binnen ons hondengezin. Soms ondeugend en gek op eten zoals elke andere labrador. Als we beneden kwamen stond ze achteraan omdat de jongeren hun aandacht opeisten. Natuurlijk begroeten wij haar altijd als eerste omdat zij ons oudste meisje was, ze was altijd blij en ontzettend lief. 

Vaak besef je niet wat voor rijkdom je hebt totdat het er niet meer is. Achteraf besef je pas wat voor persoonlijkheid ze was en dat niets vanzelfsprekend is. Tot dan leef je in je glazen bol en hoor je van anderen dat er een dier overleden is en daar leef je dan in mee en bedenkt dan dat je nog niet aan de beurt bent en je hoopt dat dat ook nog lang gaat duren.

Tijdens haar zwangerschap lag ze vaak tussen mijn benen op haar rug om vol trots haar mooie volle buikje te tonen. Natuurlijk kon ik haar niet weerstaan en in de laatste periode van haar zwangerschap voelde ik de pootjes van de pups onder mijn handen. Voor mij was er niets mooiers en mocht dit eeuwig duren.

Nicky leefde haar leven en we namen haar en de andere honden mee naar Oostenrijk of naar een huisje in Nederland, ze was overal gelukkig als wij maar om haar heen waren.

In januari kregen we een grote klap, Nicky liep in rondjes te wachelen en we wisten gelijk dat het mis was. Op dat moment wisten we niet of we ons meisje nog om ons heen mochten hebben maar met behulp van medicatie knapte ze op maar is nooit meer hetzelfde geworden. Ze werd wat slomer en ze had een waas over haar oogjes. Vanaf dat moment heb ik haar elke dag verteld hoe bijzonder ze was en hoe dierbaar. Knuffelen vond ze heerlijk en ik ondekte haar lichaam op een andere manier. Ze kreeg bultjes die bulten werden, haar girijze haartjes werden talloos op haar lieve koppie, haar pootjes en op haar oude hangbuikje, een paar wratjes op haar hoofdje en haar tandjes waren een beetje versleten, ze stonk ook meer uit haar mond maar alles was me lief want het was Nicky en haar had ik lief in welke hoedanigheid dan ook.Een paar dagen geleden wilde ze niet meer eten, ’s nachts had ze grote plassen in huis gedaan en ze dronk veel. Ze keek me aan maar niet meer op haar vertrouwde manier maar met een legere blik, haar slaap werd dieper. We moesten de beslissing nemen maar niets is hartverscheurender dan de beslissing dat je haar moet laten gaan.

Vandaag ging ze vrolijk met ons mee, het zou een uitje worden want dat deden we toch altijd met de auto? Maar nee we gingen naar haar laatste bezoek van de dierenarts. Het duurde niet lang, haar pootje werd geschoren, het infuus ging er in, we gaven haar speculaas want dat vond ze heerlijk, ze keek ons aan toen de laatste spuit gezet werd en mijn wereld stortte in. We hebben haar naar het crematorium gebracht en hetgeen wat er over is mogen we over een paar dagen ophalen. We zullen je uitstrooien in de wind op plaatsen waar jij was en waar wij ook zijn.

Haar wezen haar zijn leeft voort in haar kinderen en kleinkinderen maar wat is een leven zonder Nicky? Mijn tranen zullen nog een tijd vloeien want je beseft steeds meer dat ze er niet meer is.Kon ik nog maar even bij je zijn, dag mijn lieve meisje tot ooit……..

Nicky is ons oudste meisje, ze is in 2011 bij ons geboren en is nu al 13 jaar. Nicky heeft ons  meerdere keren verrast met prachtige popjes die wij liefdevol onze kleinkinderen noemen, Natuurlijk mag ze hier genieten van haar welverdiende pensioen en de honden die hier ook wonen waar ze nog regelmatig mee speelt!