Hieronder ziet u wat foto’s van pupjes die bij ons geboren zijn. Het is de bedoeling dat we eind van het jaar of begin volgend jaar weer pups hopen te krijgen. Dan komen er elke dag foto’s bij zodat iedereen kan meegenieten met het wel en wee van onze pups en als het mogelijk is komt de webcam er ook weer bij. De toekomstige popkopers worden overal bij betrokken en mogen een aantal keer de pups bezoeken. Dit geeft een ieder de gelegenheid om ons maar wij ook om jullie te leren kennen. Het gaat hierbij om wederzijds vertrouwen een pup wordt als het goed is een deel van het gezin.

Hieronder beschrijf ik hoe het is als er pups geboren worden en daaronder staan foto’s, Het is een aangrijpend verhaal en het beschrijft hoe ik me voel en wie ik ben.

Voor alle overleden Smacklabpupjes maar ook voor de overleden pups bij fokkers die juist daar verdriet over hebben………….

Op de eerste plaats ben ik mens, daarna vrouw en daarna omahondje. Misschien is het zelfs wel omgekeerd en ben ik eerder omahondje dan mens. Hier begint het verhaal over de grote vreugde maar ook het intense verdriet wat je kunt hebben als fokker.

De blijheid die je kunt hebben omdat je een hond hebt of zelfs meerdere en als je veel geluk hebt dat je mag fokken. Mag omdat niet iedereen de tijd, energie en/of beperkingen heeft in welke vorm dan ook.

Terugkijken op het fokken, het uitzoeken van lieve reuen en de geboorte van pups met daarbij horend lieve, verstandig pupkopers is iets wat niet altijd even makkelijk is. Vooropstaand voor mij staat altijd dat de honden voor alles gaan. Helaas gaat het niet altijd zoals je wilt of verkiezen mensen iets wat jij niet wenst. Maar ook daar moet ik begrip voor hebben. Over het algemeen heb ik nog contact met de pupeigenaren van vele van onze levende nakomelingen en hoop het ook zeker met de eigenaren van onze levende zesling te hebben. Sommige mensen willen geen contact maar alleen de hond en die keuze moet ik respecteren. En in enkele gevallen heb ik geen contact meer omdat pupeigenaren heel ver over mijn grenzen zijn gegaan en geloof me dat is erg ver. Nochtans staat de deur voor deze mensen altijd open, niet op een kier maar wijd open waar het mijn nakomelingen betreft. Mijn ogen sluiten voor problemen die deze honden aangaan doe ik niet en ik loop nergens voor weg.

Nu ga ik beschrijven hoe het is geweest met “Children of the Sun” het nestje wat op 2 januari 2011 geboren is. Vanaf het moment dat het laatste pupje van het vorige nestje wegging droomde ik weer over nieuwe nakomelingen die in de toekomst zouden komen. Langzaam voorbereidend, denkend over alles, zorgend voor de moederhond en uitkijkend naar een nieuwe reu ging alles weer een vorm aannemen. Lieve pupeigenaren dienden zich lang van te voren aan en hun vertrouwen in ons maar ook omgekeerd hadden wij een goed gevoel. Natuurlijk werd hierbij mamma Shane voor alles begeleid op alle vlakken: gezondheid en –niet in de laatste plaats- een grote dosis liefde. Eindelijk werd ze loops, volgde een mooie dekking en een zwangerschap uit een boekje. Het laatste gedeelte- de bevalling- zette in, drie dagen zijn we met elk zuchtje, slaapje en hapje meegegaan nog steeds dromend over een mooie bevalling waar wij weer nieuwe Smacklabjes konden verwelkomen. De eerste 6 werden geboren en onze droom was compleet, de mensen op onze lijst konden we blij maken en ook ik zelf mag deze keer een nakomeling houden. Een koningsdroom zo leek het……………Shane kreeg weer weeën en onze droom werd wreed verstoord, het pupje ‘Zonnedauw’ kwam dood ter wereld. Groot was ons verdriet toen na 5 kwartier nog een pupje”Dust in the wind” het levenslicht niet mocht zien. Over onze vreugde kwam een donkere schaduw want het hoe en waarom zullen wij nooit weten. Voor mij was deze cirkel niet rond, niet af, het mooie is afgesloten met het overlijden van deze pups die in alle opzichten volmaakt waren. Het waarom zullen we nooit weten. Verder zullen en moeten we, we hebben toch nog 6 mooie pups. Ik spreek niet over dat ik een zesling heb gehad maar een achtling want dat was het en deze plek hier is voor hun en alle pupjes waar ik afscheid van heb genomen. Vandaag ging de cirkel toch iets verder dicht want ik ben en blijf een omahondje die de liefde voelt die ik aan deze pups geef.

Afscheid nemen bestaat niet………..

Omahondje